Μπορείτε να πειθαρχήσετε το παιδί σας χωρίς φωνές;
Για ποιο λόγο φωνάζετε;
– Όταν δίνετε στο παιδί σας μια οδηγία και δεν την εκτελεί αμέσως. Αντίθετα, περιμένει να βγείτε από τα ρούχα σας για να αντιδράσει (συχνά χαμογελώντας). Σας περιπαίζει και σας εξοργίζει.
-Έχετε πειστεί ότι είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορείτε να ασκήσετε την εξουσία σας. Μήπως κι εσείς έχετε ανατραφεί με παρόμοιο τρόπο; Όσο κι αν σας έχει στοιχίσει, αναπαράγετε το ίδιο πρότυπο.
-Ίσως διανύετε μια δύσκολη περίοδο στη δουλειά ή στην προσωπική ζωή σας.
– Πιθανόν οι φωνές σας να εκφράζουν κάτι βαθύτερο. Φωνάζετε για να καλέσετε – υποσυνείδητα – το σύντροφό σας, που δεν είναι ποτέ παρών, που δεν επωμίζεται καμία ευθύνη στο σπίτι και επιστρέφει μετά το μαρτύριο του μπάνιου και του φαγητού των παιδιών. Φωνάζοντας εκφράζετε το αίσθημα αδικίας που νιώθετε να σας πνίγει.
Αυτό βλάπτει το παιδί;
Ας μην δραματοποιούμε την κατάσταση. Οι γονείς που φωνάζουν δεν είναι υποχρεωτικά τέρατα που καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών τους. Ωστόσο, όταν ουρλιάζετε, το παιδί σας μπορεί να αισθάνεται:
-Αστάθεια, ενόχληση σχετικά με την εσωτερική του ασφάλεια. Δεν ξέρει πια τι του συμβαίνει. Αυτό, άλλωστε, εννοεί όταν σας λέει: “Σταμάτα, όταν κάνεις έτσι, δεν είσαι η μαμά μου…”.
–Ενοχές, επειδή σας κάνει να συμπεριφέρεστε έτσι.
Όταν το παιδί σας βλέπει να του απευθύνεστε πάντοτε με φωνές, στο τέλος αναπτύσσει μια παθητική αντίσταση. Του ζητάτε να κάνει κάτι, σας απαντά “ναι” και μετά από δέκα λεπτά δεν έχει κάνει ακόμη τίποτε. Οι σχέσεις του με τους άλλους κινδυνεύουν να καταλήξουν σχέσεις ισχύος σε κάθε περίπτωση. Λίγο λίγο, γονείς και παιδί χάνουν κάθε ευχαρίστηση να είναι μαζί. Κι έτσι, κάποιες στιγμές, αισθάνεστε ίσως την επιθυμία να πετάξετε το παιδί σας από το παράθυρο…
Πώς μπορείτε να επιβληθείτε χωρίς φωνές
Κατ’ αρχήν, αποκτήστε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Πάψτε να αναρωτιέστε εάν οι υποδείξεις που κάνετε στο παιδί σας είναι σωστές. Είναι φυσικό και απαραίτητο το παιδί να μάθει κάποιους κανόνες. Εσείς σαν γονιός οφείλετε να το βοηθήσετε να τους αποδεχτεί και να τους σέβεται.
Συνειδητοποιήστε ότι είναι φυσιολογικό να επαναλαμβάνουμε σε παιδιά μικρής ηλικίας τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς. Η εσωτερίκευση των κανόνων δεν προκύπτει ως διά μαγείας. Πρέπει να τους υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά, με τον ίδιο ή και με άλλους τρόπους, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητα του παιδιού.
Όταν το παιδί δεν υπακούει αμέσως, αποφύγετε να το ενοχοποιείτε λέγοντάς του: “Ε, βέβαια, ούτε που έκανες αυτό που ζήτησα”. Μην του λέτε ότι είναι “κακό”, “παλιόπαιδο”, “απαίσιο” και διάφορες τέτοιες κακίες, τις οποίες αργότερα θα μετανιώσετε. Αν ανησυχείτε ότι θα καθυστερήσετε, δώστε του μία ακόμη ευκαιρία: “Θα μετρήσω ως το 3 για να κάνεις αυτό που ζήτησα. Μετά θα τιμωρηθείς. …1…2…3!” Συχνά αυτό είναι πολύ αποτελεσματικό. Αν, πάλι, υπάρχει χρόνος, προσπαθήστε, εάν είναι δυνατό, να “κάνετε μαζί” αυτό το οποίο πρέπει να κάνει και όχι να το κάνετε εσείς αντί για κείνο.
Μάθετε στο παιδί σας, όσο γίνεται νωρίτερα, πώς να αντιλαμβάνεται ότι ξεπέρασε τα όρια ή ότι πρόκειται να τα ξεπεράσει. Αποκτήστε τη συνήθεια να το κοιτάζετε κατάματα, χωρίς να αποστρέφετε το βλέμμα σας, με άλλα λόγια να το “αγριοκοιτάζετε”. Όσο πιο γρήγορα συνηθίσει το παιδί σας να αντιμετωπίζει αυτό το βλέμμα σας, τόσο νωρίτερα θα καταλάβει με την πρώτη ματιά ότι πρέπει να σταματήσει αμέσως αυτό που κάνει ή να σας υπακούσει.
Γενικά, προσπαθήστε να καταστρώσετε περισσότερες προτρεπτικές τακτικές σε σχέση με το παιδί σας. Ενθαρρύνετέ το περισσότερο και δώστε του περισσότερο χρόνο για να διακόψει τη δραστηριότητα που κάνει εκείνη τη στιγμή. Αντί να το βομβαρδίζετε με διαταγές “Ντύσου, έλα να φας, πλύνε τα χέρια σου…” τις οποίες φωνάζετε από δωμάτιο σε δωμάτιο, πλησιάστε το παιδί, κοιτάξτε το κατάματα και πείτε του με σταθερή και ήρεμη φωνή τι περιμένετε να ακολουθήσει: “Άκουσε με, σε λίγο θα φάμε. Θα ήταν καλό αν μπορούσες να αλλάξεις ρούχα, να βάλεις τη φόρμα σου και να πλύνεις τα χέρια σου. Θα με βοηθούσες πολύ και θα αισθανόμουν πολύ περήφανη για σένα. Ξέρω ότι αυτό δε σου είναι πολύ ευχάριστο, όμως είναι αναγκαίο. Βασίζομαι πάνω σου”. Μην ξεχνάτε να το συγχαίρετε και να το ευχαριστείτε μόλις διαπιστώνετε ότι οι υποδείξεις σας εισακούστηκαν, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι τέλειο.
Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου δεν είναι άμεσα, όμως, όσο περισσότερο φέρεστε με αυτόν τον τρόπο, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται τελικά να φωνάζετε. Δηλώνοντας αυτό που περιμένετε από το παιδί σας, υπογραμμίζοντας την αξία του και δείχνοντάς του την περηφάνια σας που το βλέπετε να μεγαλώνει, θα το μάθετε να υπακούει χωρίς να σας εξωθεί σε φωνές. Έτσι, ούτε εσείς θα νιώθετε “φωνακλού” και “υστερική”, αλλά αντίθετα, θα αισθάνεστε ήρεμη και ικανή μητέρα.
Διαβάστε ακόμη:
Μάθετε Περισσότερα