«Το παιδί μου κάνει τη μία αταξία μετά την άλλη»

Η μία αταξία διαδέχεται την άλλη κι εσείς προσπαθείτε να καταλάβετε τι συμβαίνει στο παιδί σας. Αυτό το άρθρο θα σας βοηθήσει να δείτε ότι κάθε αταξία δεν είναι ίδια και τους τρόπους με τους οποίους μπορείτε να την αντιμετωπίσετε.

Η αταξία ως εξερεύνηση

Αυτό το είδος αταξίας γίνεται μόλις το παιδί αρχίσει να περπατάει. Θέλει να αγγίξει τη λάμπα που καίει, να βάλει τα δάχτυλά του στην πρίζα κλπ. Μαθαίνει τη ζωή και τους κινδύνους της. Η συχνότητα αυτών των αταξιών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το δικό σας άγχος. Όσο το παιδί αισθάνεται ότι φοβάστε (μήπως καεί, κοπεί, δηλητηριαστεί…), τόσο περισσότερο έχει την τάση να τροφοδοτεί τους φόβους σας. Αυτό συμβαίνει γιατί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, το παιδί αισθάνεται πως δεν το εμπιστεύεστε. Αν, αντίθετα, αισθανθεί ότι του επιτρέπετε να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, θα το κάνει με πιο σωστό τρόπο.

Τι μπορείτε να κάνετε

Ακόμη κι αν το παιδί είναι πολύ μικρό, πείτε του ότι αυτό απαγορεύεται. Εξηγήστε του ότι «Αυτό είναι επικίνδυνο. Η λάμπα καίει. Δε θέλω να καείς. Μην το ξανακάνεις». Την επόμενη φορά μη διστάσετε να του πιάσετε το χέρι με δύναμη, αγριοκοιτάζοντάς το και υπενθυμίζοντας την απαγόρευση. Μη βασίζεστε στα διάφορα προστατευτικά μέσα με τα οποία μπορείτε να εξοπλίσετε το σπίτι σας. Το παιδί σας πρέπει να μάθει να ζει στο σπίτι του. Επιπλέον, με αυτά τα μέσα προστασίας, οι γονείς αποφεύγουν να δώσουν στο παιδί εξηγήσεις που θα το προστατεύσουν από τον κίνδυνο και τις συνέπειές του, ενώ είναι σίγουρο ότι το παιδί θα βρεθεί σε μέρη λιγότερο προστατευμένα. Για παράδειγμα, ένα παιδί που ταξιδεύει με αυτοκίνητο που έχει πάντα ασφαλισμένες τις πόρτες δε μαθαίνει ότι είναι επικίνδυνο να ανοίξει την πόρτα ή το παράθυρο.

Η αταξία ως μάθημα αυτονομίας

Αυτή συνήθως γίνεται μετά τα δύο τρία πρώτα χρόνια του παιδιού. Αναποδογυρίζει το ποτήρι την ώρα που το γεμίζει με νερό, του πέφτει κάτω το πιάτο που μεταφέρει στο τραπέζι ή πλημμυρίζει το μπάνιο πλένοντας τα χέρια του. Αυτές οι αταξίες γίνονται από αδεξιότητα.

Τι μπορείτε να κάνετε

Το παιδί σας θέλει να σας μιμηθεί αλλά δε βλέπει τα πράγματα όπως εσείς. Κανένα παιδί δεν μπορεί να μάθει να κάνει πράγματα μόνο του αν δε περάσει πρώτα από το στάδιο των ατυχημάτων. Ακόμη, χρειάζεται να του επιτρέπετε να λερώνεται χωρίς να του λέτε ότι φέρεται σαν γουρουνάκι και να αποφεύγετε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όταν κάνει ζημιές. Οι ταπεινωτικοί χαρακτηρισμοί θα εμποδίσουν το παιδί να πάρει κάποια πρωτοβουλία στο μέλλον. Για να μεγαλώσει το παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι οι γονείς του επιτρέπουν να διακινδυνεύει. Όταν υποχωρήσει, λοιπόν, ο εκνευρισμός μπορείτε να πείτε: «Μπράβο που προσπάθησες. Είμαι σίγουρη ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις καλύτερα». Το παιδί σας θα αισθανθεί ότι το εμπιστεύεστε και θα προσέχει από μόνο του.

Η αταξία ως πρόκληση

Πετάει κάτω το φαγητό του, σκίζει το βιβλίο του, μουτζουρώνει στους τοίχους, βρίζει επίτηδες… Έχει περάσει, όμως, πλέον η περίοδος της εξερεύνησης. Γνωρίζει καλά ότι αυτό που κάνει δεν επιτρέπεται, επομένως θέλει να σας προκαλέσει.

Τι μπορείτε να κάνετε

Κατ’ αρχήν, τραβήξτε την προσοχή του και καρφώστε το βλέμμα σας στο δικό του. Στη συνέχεια, ρωτήστε το «τι συμβαίνει». Με αυτή την ερώτηση θεωρείτε την όποια πράξη δική του ευθύνη και του δίνετε την ευκαιρία να δώσει μια εξήγηση. Έπειτα, θυμίστε του την απαγόρευση, μαλώστε το αυστηρά και στείλτε το στο δωμάτιό του. Αν έκανε κάποια πολύ σοβαρή αταξία (πχ. έκλεψε κάτι από ένα κατάστημα) κι εσείς είστε έξω φρενών, μη διστάσετε να το βάλετε τιμωρία.

Αγνοείτε τους λόγους που το οδήγησαν στην αταξία;

Ίσως να πρόκειται για ένα μήνυμα, ένα κάλεσμα σε βοήθεια, το οποίο το παιδί σας στέλνει με το δικό του τρόπο. Πείτε του: «Δε σε αφήνω να φτάνεις σε τέτοιες καταστάσεις. Μπορούμε να κουβεντιάσουμε αυτό που σε στενοχωρεί». Αφιερώστε του χρόνο για να σκεφτείτε μαζί τι συμβαίνει και να σας πει σχετικά. Προτείνετε διάφορες εξηγήσεις πχ. «Μήπως το τελευταίο διάστημα στενοχωριέσαι λίγο στο σχολείο;». Να τονίζετε τις φράσεις σας με «μήπως» και «λίγο», που στοχεύουν στη χαλάρωση του παιδιού σας, έτσι ώστε να σας μιλάει πιο ανοιχτά. Όταν απευθύνεστε με αυτόν τον τρόπο στο παιδί, του δείχνετε ότι αποδέχεστε το να έχει διαφορετικά από τα δικά σας συναισθήματα και το προτρέπετε να σας ανοίγει την καρδιά του. Ταυτόχρονα, σκεφτείτε εάν πρόσφατα έγιναν σημαντικές αλλαγές στη ζωή του παιδιού πχ. μετακόμιση, αλλαγή σχολείου, γέννηση ενός μικρότερου αδελφού…Προσπαθήστε, λοιπόν, να διορθώσετε την κατάσταση αρχικά με τις δικές σας δυνάμεις. Αν, όμως, αυτή συνεχίζεται, καλό είναι να ζητήσετε τη συμβουλή ενός ψυχολόγου. Συνήθως λίγες επισκέψεις αρκούν για να ξεδιαλύνει μια δύσκολη κατάσταση.

Διαβάστε ακόμη:

Το παιδί στον ψυχολόγο

Πρέπει να τιμωρούμε το παιδί; Υπάρχει σωστή τιμωρία;