Αντίσταση στη θεραπεία: γιατί συμβαίνει;
Γιατί οι άνθρωποι προβάλλουν αντίσταση στο να ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία; Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι αντιστεκόμαστε να ξεκινήσουμε θεραπεία με έναν ψυχολόγο – ναι, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι οι θεραπευτές μπορεί να δυσκολευτούμε αρχικά. Είναι αμέτρητες οι φορές που βρίσκομαι κάπου κοινωνικά και αναφέρω ότι είμαι ειδικός ψυχικής υγείας και ακούω την απάντηση “ναι, κι εγώ χρειάζομαι ψυχολόγο”. Είναι επίσης μηδαμινές οι φορές που αυτά τα πρόσωπα, αν και ειλικρινή ως προς την προηγούμενη δήλωσή τους, αναζητούν πραγματικά να ξεκινήσουν θεραπευτικές συνεδρίες με κάποιον ψυχολόγο. Από πού πηγάζει αυτή η αντίσταση και πώς εκφράζεται λοιπόν;
“Τα προβλήματά μου δεν είναι τόσο σοβαρά.”
Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά θέματα να τον απασχολούν. Δεν είναι διαγωνισμός. Θα περπατούσατε με χαλίκια στα παπούτσια σας;
“Θα πρέπει να είμαι ικανός να λύσω μόνος μου τα προβλήματά μου.”
Κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα και δεν χρειάζεται. Όταν έχει βλάβη το αυτοκίνητό μας απευθυνόμαστε σε μηχανικό. Όταν υπάρχουν συναισθηματικά ζητήματα που μας απασχολούν, ένα άτομο εκπαιδευμένο μπορεί να μας καθοδηγήσει με μια πιο αντικειμενική κρίση.
“Αν ξεκινήσω θεραπεία, θα πρέπει να συνεχιστεί για πάντα;”
Όχι, αν δεν θέλετε. Μπορεί να έχετε ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα να σας απασχολεί ή μετά από ένα διάστημα συνεδριών να αισθανθείτε ότι δεν χρειάζεστε άλλη υποστήριξη. Η σχετική συζήτηση με τον ψυχολόγο σας θα σας βοηθήσει να κρίνετε για πόσο θα συνεχίσετε.
“Θα πρέπει να αποκαλύψω όλες τις απόκρυφες σκέψεις στον ψυχολόγο μου.”
Η αλήθεια είναι πως αντίθετα με ό,τι ακούγεται οι ψυχολόγοι δε διαβάζουμε τη σκέψη. Οπότε θα πρέπει να μας δώσετε εσείς τις σχετικές πληροφορίες. Σε καμία περίπτωση δεν πιέζουμε να μάθουμε με το ζόρι όλα τα εσώψυχά σας. Μπορείτε να μας πείτε μέχρι εκεί που θέλετε, εμείς ακολουθούμε το δικό σας ρυθμό. Μας αρκεί να είστε, κατά το δυνατόν. ειλικρινείς στις δηλώσεις σας.
“Θα αισθάνομαι ότι με κρίνουν.”
Όχι, ο ψυχολόγος δεν είναι εκεί για να σας κρίνει, ούτε είναι υπεράνω των ανθρώπων που ζητούν τη βοήθειά του. Η θεραπευτική σχέση είναι ισότιμη και αυτό στο οποίο εκπαιδευόμαστε μια ζωή είναι η ενσυναίσθηση και η κατάλληλη ανταπόκριση, όχι η κατάκριση.
“Ανησυχώ ότι ο ψυχολόγος μου θα γίνει το “δεκανίκι” μου.”
Κάθε ψυχολόγος που σέβεται το επάγγελμά του έχει ως στόχο του και στόχο σας να τον χρειάζεστε σταδιακά όσο γίνεται και λιγότερο.
“Εάν μιλήσω για κάτι, θα αισθάνομαι πως πρέπει να κάνω κάποιες αλλαγές.”
Δε θα σας πιέσουμε να κάνετε αλλαγές. Όλοι αισθανόμαστε άγχος και φόβο μπροστά στις αλλαγές γιατί είναι άγνωστο το τι φέρνουν. Είναι απόλυτα λογικό να φοβάστε όποτε βρίσκεστε σε άγνωστα εδάφη. Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται όταν βρίσκονται σε άγνωστα εδάφη.
“Με ανησυχεί το τι μπορεί να μάθω για τον εαυτό μου.”
Όλοι έχουμε τη σκοτεινή μας πλευρά. Δεν είναι πάντα ευχάριστη. Γνωρίζοντας όμως καλύτερα τον εαυτό μας, τις δυνατότητες, τις αδυναμίες, τις σκοτεινές γωνιές μας, είναι ένα ακαταμάχητο όπλο για φέρουμε την πληρότητα στη ζωή μας.
“Έχω ανάμεικτα συναισθήματα σχετικά με το να ξεκινήσω συμβουλευτική ή ψυχοθεραπεία, μήπως αυτό σημαίνει πως δεν είναι για μένα;”
Τα ανάμεικτα συναισθήματα έχουν να κάνουν με τα περί αλλαγής και φόβου που αναφέρθηκαν νωρίτερα. Η συμβουλευτική και η ψυχοθεραπεία είναι μια αλλαγή στη ζωή μας η οποία μόνο θετικά μπορεί να μας αποφέρει και, ναι, είναι για σένα όπως είναι για όλους. Εάν υπερβούμε την εσωτερική μας αντίσταση στη θεραπεία, που ουσιαστικά είναι ο φόβος για το άγνωστο, θα μπορέσουμε να γευτούμε τα πλούσια πλεονεκτήματά της. Τα πλεονεκτήματα της ψυχολογικής θεραπείας, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν: μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ενισχυμένη θετική διάθεση, μειωμένο άγχος και κατάθλιψη, πιο αποτελεσματική λήψη αποφάσεων, βελτιωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αυξημένη εργασιακή ικανοποίηση.
Μάθετε Περισσότερα
Ψυχολογία και αδυνάτισμα
Η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια για αδυνάτισμα. Η διάθεση μπορεί να επηρεάσει την επιλογή τροφής. Ακόμη, η τροφή μπορεί να επηρεάσει και να αλλάξει τη διάθεσή μας. Υπάρχει επομένως μια αμφίδρομη σχέση. Σε πρόσφατη έρευνα 1.328 ψυχολόγοι ρωτήθηκαν τι θεωρούν με βάση την εμπειρία τους σημαντικό για το αδυνάτισμα. Το 44% απάντησε την κατανόηση και διαχείριση συμπεριφορών και συναισθημάτων που σχετίζονται με την διαχείριση του βάρους.
Το στρες φαίνεται ότι αυξάνει την όρεξη για τροφές που θα μας δώσουν γρήγορα αρκετή ενέργεια και ικανοποίηση, πλούσιες σε λιπαρά και ζάχαρη. Εξαιτίας του έντονου άγχους δεν τρώμε με ενσυνειδητότητα, με αποτέλεσμα να καταναλώνουμε περισσότερη τροφή από όση χρειαζόμαστε.
Συχνά άτομα με δυσκολία να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους ή στρεσογόνες καταστάσεις που βιώνουν, στρέφονται στο φαγητό για να νιώσουν καλύτερα.
Η ανία μπορεί, επίσης, να μας κάνει να στραφούμε στο φαγητό. Πολλοί άνθρωποι τρώνε από βαρεμάρα και συχνά μπροστά στον υπολογιστή ή την τηλεόραση μην ελέγχοντας την ποσότητα φαγητού που καταναλώνουν.
Η στενοχώρια, η λύπη, η απογοήτευση συχνά οδηγούν στην κατανάλωση υψηλής θερμιδικής αξίας τροφών, το γνωστό «συναισθηματικό φαγητό». Έτσι όμως, δεν μαθαίνουμε να εκφραζόμαστε και να βρίσκουμε πιο αποτελεσματικούς τρόπους επίλυσης προβλημάτων. Η δράση του φαγητού είναι βραχυπρόθεσμη, δεν λύνει κανένα πρόβλημα και γίνεται συνήθεια που δεν μπορούμε να σταματήσουμε εύκολα.
Τι μπορεί να μας βοηθήσει στην προσπάθεια για αδυνάτισμα
Εστιάζουμε στο φαγητό ως κάτι που χρειαζόμαστε όταν πεινάμε, όχι σαν επιβράβευση, τιμωρία, ανακούφιση. Έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε να αγαπάμε τροφές όπως η σοκολάτα, και να τις απολαμβάνουμε χωρίς τύψεις.
Μαθαίνουμε τρόπους διαχείρισης δυσάρεστων συναισθημάτων. Όσο προσπαθούμε να τα καταπιέσουμε, τόσο δυναμώνουν και γίνεται δυσκολότερο να τα διαχειριστούμε.
Αντικαθιστούμε το στρες και την ανία με ευχάριστες δραστηριότητες. Αυτό θα βοηθήσει να αποσπάσουμε την προσοχή μας και να εστιάσουμε ξανά με καθαρότερο μυαλό. Επίσης, θα γεμίσουν οι ώρες που μπορεί να νιώθουμε βαρεμάρα, η οποία οδηγεί στην κατανάλωση φαγητού.
Είναι σημαντικό να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης που μας βγάζει από τον στόχο μας:
«Έφαγα κάτι που δεν έπρεπε, αφού το χάλασα, ας το χαλάσω τελείως σήμερα και ξεκινάω από αύριο/ βδομάδα». Επανερχόμαστε το συντομότερο και νιώθουμε καλά γιατί δεν αφεθήκαμε και πήραμε τον έλεγχο. Αυτοί που τα καταφέρνουν στο αδυνάτισμα δεν είναι όσοι δεν βγαίνουν ποτέ από το πρόγραμμα, αλλά εκείνοι που επιστρέφουν αμέσως.
Σκέψεις όπως «Δεν θα τα καταφέρω ποτέ» μας σαμποτάρουν και δεν μας βοηθούν να συνεχίσουμε την προσπάθεια.
«Αφού δεν τα κατάφερα παλιότερα, δεν θα τα καταφέρω ούτε τώρα». Μια προηγούμενη εμπειρία δε συνεπάγεται ότι θα ξανασυμβεί. Ας δούμε τι δεν λειτούργησε στο παρελθόν και ας κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές.
«Πρέπει να χάσω το βάρος σε μια εβδομάδα, ένα μήνα, σε μια μέρα αν γίνεται». Η απογοήτευση για το μη γρήγορο αδυνάτισμα σαμποτάρει την προσπάθεια. Βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους, τους σπάμε σε μικρότερους και προσπαθούμε για κάθε έναν.
«Είναι πολύ δύσκολο» Ξεκινάμε με ένα υγιεινό διατροφολόγιο χωρίς υπερβολές και στερήσεις για να κάνουμε κάτι καλό στον εαυτό μας. Το αντιμετωπίζουμε ως θετική εμπειρία και δεν ξεκινάμε με την σκέψη ότι κάνουμε κάτι δύσκολο και δυσάρεστο.
Επιβραβεύουμε τον εαυτό μας. Προσφέρει ικανοποίηση για όσα πετύχαμε και μας ενισχύει να συνεχίσουμε την προσπάθεια.
Αναγνωρίζουμε το είδος της πείνας που νιώθουμε. Αν είναι συναισθηματική και όχι φυσική πείνα, βρίσκουμε διαφορετικούς τρόπους ανακούφισης, όπως ένα χαλαρωτικό μπάνιο, ένα ζεστό ρόφημα, ένα περίπατο, συζήτηση με κάποιον, οτιδήποτε μπορεί να μας χαλαρώνει. Όταν φάμε συναισθηματικά, θα νιώσουμε καλά πρόσκαιρα, αλλά αν δεν το κάνουμε ο στόχος μας για αδυνάτισμα θα είναι πιο κοντά.
Δεν κρατάμε “ανακουφιστικές” τροφές στο σπίτι για όσο διάστημα κάνουμε προσπάθεια για αδυνάτισμα. Ακόμη, παίρνουμε στη δουλειά φαγητό από το σπίτι και ελέγχουμε καλύτερα την ποιότητα και την ποσότητά του.
Φροντίζουμε την υγεία μας, κάνουμε συχνή, έστω ελαφρά, φυσική άσκηση, αφιερώνουμε χρόνο για χαλάρωση, κρατάμε επαφή με άλλους ανθρώπους και κοιμόμαστε καλά. Η έλλειψη ύπνου οδηγεί σε στρες και το στρες σε φαγητό.
Ίσως έχουμε μάθει να τρώμε με συγκεκριμένο τρόπο. Κάτι που μαθαίνεται όμως μπορεί να ξε-μαθευτεί και να μαθευτεί στη θέση του κάτι καινούργιο και να αποκτήσουμε νέες διατροφικές συνήθειες.
Πηγή:
Μάθετε ΠερισσότεραΒία κατά των Γυναικών
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών αποτελεί μια μέρα ορόσημο για τις γυναίκες και θηλυκότητες όλου του κόσμου που δέχονται αυτή τη βία. Είναι ημέρα αγώνα και ορατότητας για ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο που παραμένει «αόρατο» και συγκαλύπτεται από βολικούς μύθους και κοινωνική ανοχή.
Η έμφυλη βία, πυρήνας της ιστορικά διαπιστωμένης έμφυλης ανισότητας που οδήγησε και οδηγεί σε διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, μας αφορά όλες και όλους.
Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Δεν συμβαίνει σε παλαιότερες εποχές, συντηρητικότερες κοινωνίες, σε κάποιες «άλλες», κάπου «αλλού». Εκατομμύρια γυναίκες, νεαρά κορίτσια, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσωπα σε όλο τον κόσμο, χιλιάδες γυναίκες και στη χώρα μας, πλήττονται στις μέρες μας καθημερινά από την πιο βάναυση μορφή κοινωνικού ελέγχου στις ζωές και τα σώματά μας.
Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε ανεξαρτήτως τάξης, εθνότητας, θρησκείας, ηλικίας, μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, σεξουαλικού προσανατολισμού, πολιτισμικών και γλωσσικών χαρακτηριστικών. Ωστόσο, οι άνεργες, οι φτωχές γυναίκες, οι μετανάστριες και οι προσφύγισσες είναι περισσότερο ευάλωτες γιατί δεν έχουν οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική υποστήριξη.
Η έμφυλη βία σε όλες της τις μορφές (λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, οικονομική), προκαλεί πολλαπλά τραύματα στα άτομα που τη βιώνουν.
Αρκεί να αναφερθεί πως 137 γυναικοκτονίες καταγράφονται κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο. Γυναίκες που δολοφονούνται από συζύγους ή/και συγγενείς επειδή η τοξική αρρενωπότητα, σε διάφορες εκδοχές της, θεωρεί ότι μπορεί να ασκεί βία για το «σωφρονισμό» μας, βία ακόμα και ανθρωποκτόνα.
Στην Ελλάδα για το 2019 έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα 11 γυναικοκτονίες. Επιπλέον, χιλιάδες είναι οι γυναίκες, θύματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία ενδοοικογενειακής βίας, που καταφεύγουν και καταγράφονται κάθε χρόνο.
Έχει υποστηριχθεί ότι το άγχος και η πίεση που προκαλεί η ανέχεια κάνει τους άντρες βίαιους απέναντι στις γυναίκες. Αυτή η ερμηνεία όμως δικαιολογεί κατά ένα τρόπο τους θύτες και μεταβιβάζει την ευθύνη σε κάτι γενικό και απρόσωπο όπως είναι η οικονομική κρίση. Η βία κατά των γυναικών είναι ένα διαταξικό φαινόμενο και οι μηχανισμοί της έχουν ένα κοινό υπόβαθρο, αυτό της κυριαρχίας, της άσκησης εξουσίας πάνω στον Άλλο και της επιβεβαίωσής της. Είναι ο ολοκληρωτικός μηχανισμός της καθυπόταξης των γυναικών που τις καθιστά έρμαια της “δύναμης” των ανδρών. Άρα, η βία κατά των γυναικών συνιστά καλά κρυμμένο στα άδυτα της ιδιωτικότητας και της “αγίας οικογένειας” πυρήνα της πατριαρχίας.
Στην Ελλάδα ο νόμος 3500/2006 συνιστά το νομικό πλαίσιο αντιμετώπισης της κακοποίησης που υφίστανται οι γυναίκες ενώ έχουμε και δομές που βοηθούν τις κακοποιημένες γυναίκες και αναδεικνύουν το πρόβλημα. Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900, τα Συμβουλευτικά κέντρα κατά της ενδοοικογενειακής βίας, οι Ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών είναι ορισμένες από αυτές τις δομές. Η αύξηση των καταγεγραμμένων περιστατικών δείχνει ότι το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δέχεται πλέον περισσότερη ορατότητα στην ελληνική κοινωνία και αυτό βοηθά όλο και περισσότερες γυναίκες να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να απευθυνθούν κάπου για βοήθεια.
Ας σταθούμε στο πλάι τους! Ας τις ακούσουμε πραγματικά, τι φοβούνται, τι χρειάζονται. Ας μην τους πούμε τι θα κάναμε εμείς στη θέση τους, τι νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουν ή τι νομίζουμε εμείς ότι είναι καλύτερο για εκείνες και τα παιδιά τους. Ας τους πούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να τις διευκολύνουμε να αντιμετωπίσουν τους φόβους και τις ανάγκες τους.
Πηγές: Διοτίμα | socialpolicy.gr
Μάθετε ΠερισσότεραΤο άγχος των social media οδηγεί σε εξάρτηση
Οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media) εξαρτώνται όλο και περισσότερο σε αυτά, παρά το γεγονός ότι τους προκαλούν άγχος, σύμφωνα με νέα έρευνα την οποία επικαλείται η Science Daily. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Instagram, προκαλούν άγχος, γνωστό και ως τεχνολογικό στρες (technostress). Ωστόσο, οι χρήστες για να το αντιμετωπίσουν μεταπηδούν από το ένα κοινωνικό δίκτυο στο άλλο ή σε ποικίλες δραστηριότητες εντός του κοινωνικού δικτύου χωρίς να κλείνουν το μέσο που “γεννά” το στρες.
Αν και φαίνεται παράδοξο, οι χρήστες των social media χρησιμοποιούν άλλες δραστηριότητες του κοινωνικού δικτύου για να αποφύγουν το άγχος που τους προκαλεί κάποια από αυτές, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο μια σύγχυση ανάμεσα στο άγχος και στην εξαναγκαστική χρήση του μέσου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι χρήστες αντάλλασσαν μηνύματα ή τσέκαραν τα νέα ή έκαναν νέες δημοσιεύσεις ανάλογα με το αν κάποια από αυτές τις δραστηριότητες τους προκαλούσε άγχος. Αυτή η συμπεριφορά αυξάνει την πιθανότητα εξάρτησης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς χρησιμοποιούνται διαφορετικές δραστηριότητες του ίδιου του μέσου για μεγάλες χρονικές περιόδους.
Όταν οι ίδιοι οι παράγοντες που προκαλούν το στρες χρησιμοποιούνται και ως τρόποι αντιμετώπισης του, οι χρήστες των social media μένουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο ίδιο περιβάλλον και δεν αναζητούν εναλλακτικές δραστηριότητες μακριά από αυτό δημιουργώντας μια εξαρτητική συμπεριφορά.
Διερευνήθηκαν ακόμη οι διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει το άγχος από τα social media (π.χ. αίσθηση ότι εισβάλουν στην προσωπική τους ζωή, υπερβολικές κοινωνικές απαιτήσεις) και εξετάστηκαν δύο διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης του άγχους που προέρχεται από αυτά. Στον πρώτο τρόπο οι συμμετέχοντες απενεργοποιούσαν το μέσο που τους προκαλούσε το άγχος και ασχολούνταν με άλλες εναλλακτικές δραστηριότητες, όπως η επικοινωνία με άλλα μέλη της οικογένειας. Η δεύτερη στρατηγική μείωσης του άγχους χαρακτηρίστηκε από δραστηριότητες εντός του ίδιου του κοινωνικού δικτύου, μέθοδος που ήταν συχνότερη στους πιο τακτικούς χρήστες και μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε εξάρτηση.
Η αντιμετώπιση του τεχνολογικού στρες μέσω ποικίλων δραστηριοτήτων εντός ενός κοινωνικού δικτύου είναι ένα νέο ενδιαφέρον φαινόμενο, καθώς υποδηλώνει πως οι άνθρωποι προσλαμβάνουν διαφορετικά το τεχνολογικό στρες από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθαυτά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Μάθετε ΠερισσότεραΠαιχνίδια: υπάρχουν πραγματικά αγορίστικα και κοριτσίστικα;
Μια βόλτα στα παιχνιδάδικα αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι τα παιχνίδια παρουσιάζονται ως κατάλληλα για αγόρια ή για κορίτσια, πωλούνται σε διαφορετικά τμήματα, έχουν διαφορετικό χρώμα. Έτσι, δίνεται στα παιδιά το μήνυμα ότι δεν είναι διαθέσιμες όλες οι δυνατότητες για παιχνίδι, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από ένα εύρος εμπειριών και δεξιοτήτων.
Πολλά από τα παιχνίδια ενισχύουν στερεότυπες αντιλήψεις για τους ρόλους των φύλων. Κλασικά παραδείγματα αποτελούν παιχνίδια που περιλαμβάνονται στα είδη νοικοκυριού, απευθύνονται κυρίως στα κορίτσια και δίνουν το μήνυμα ότι η οικιακή εργασία είναι γυναικεία υπόθεση. Τα παιχνίδια για κορίτσια τα ενθαρρύνουν να κάθονται και να παίζουν ήσυχα και όχι να συμμετέχουν σε παιχνίδια δράσης. Παράλληλα, διδάσκουν στα κορίτσια πόσο σημαντική είναι η εμφάνιση για την κοινωνική αποδοχή. Τα παιχνίδια αυτά προωθούν ένα συγκεκριμένο ανέφικτο πρότυπο ομορφιάς το οποίο μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Είναι ανησυχητικό ότι η διάγνωση των διατροφικών διαταραχών γίνεται σε όλο και μικρότερες ηλικίες κοριτσιών. Γενικά, τα “κοριτσίστικα” παιχνίδια επηρεάζουν αρνητικά την αυτοεικόνα των κοριτσιών, την αυτοεκτίμησή τους και τις μελλοντικές προοπτικές τους στην προσωπική και επαγγελματική ζωή.
Η έρευνα στους καταλόγους παιχνιδιών από τον 20ό αιώνα μέχρι σήμερα δείχνει ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα όπως τώρα. Ο κανόνας ήταν τα ουδέτερα ως προς το φύλο παιχνίδια. Δεν υπάρχει γονίδιο που δίνει στα αγόρια ειδικά ταλέντα στην κατασκευή, ούτε κανένα ροζ γονίδιο πριγκίπισσας στα κορίτσια.
Χρειάζεται να αποδομήσουμε τα στερεότυπα ότι τα κορίτσια και τα αγόρια έχουν διαφορετικές ανάγκες και ενδιαφέροντα στο παιχνίδι. Σε μερικά αγόρια αρέσουν οι κατασκευές και άλλα θα ενθουσιάζονταν να παίζουν “σπιτάκια” αν τους δινόταν η ευκαιρία. Σε μερικά κορίτσια αρέσουν οι πριγκίπισσες και σε άλλα οι υπερ-ήρωες. Υπάρχουν πολύ περισσότερες διαφορές μεταξύ των παιδιών και ελάχιστες μεταξύ των δύο φύλων. Είναι σημαντικό, επιπλέον, να προσέξουμε ότι τα “αγορίστικα” και “κοριτσίστικα” παιχνίδια έχουν και διαφορετικό εκπαιδευτικό περιεχόμενο, γεγονός που έχει σχέση με την εκπαιδευτική επιτυχία και τις επαγγελματικές επιλογές αργότερα.
Υπάρχει ανάγκη για περισσότερα παιχνίδια σε ένα ευρύ φάσμα χρωμάτων και με ποικιλομορφία θεμάτων, τόσο για τα αγόρια όσο και για τα κορίτσια. Μήπως να το έχουμε στο νου μας την επόμενη φορά που θα επισκεφθούμε ένα κατάστημα παιχνιδιών;
*Το άρθρο έχει βασιστεί σε κείμενα της Δήμητρας Κογκίδου, Καθηγήτριας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και συγγραφέα του βιβλίου “Πέρα από το ροζ και το γαλάζιο: Όλα τα παιχνίδια για όλα τα παιδιά”.
Μάθετε ΠερισσότεραΝέα σχολική χρονιά: Πώς συμπαραστεκόμαστε στο παιδί
Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινά. Και βέβαια, όταν αναφερόμαστε στο σχολείο μιλάμε από το νηπιαγωγείο μέχρι και την γ’ λυκείου. Κάθε τάξη ανεξάρτητα βαθμίδας είναι απαιτητική για τα παιδιά. Όσο δύσκολο και τρομακτικό μοιάζει το δημοτικό στα μάτια ενός μικρού εξάχρονου, το ίδιο δύσκολη και τρομακτική δείχνει και η γ’ λυκείου σε ένα δεκαεπτάχρονο έφηβο, που προετοιμάζεται για την εισαγωγή του στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η σχολική πορεία των παιδιών, η αντιμετώπιση των σχολικών τους υποχρεώσεων, οι επιδόσεις τους, επηρεάζονται πολύ από τη συμπεριφορά των γονέων. Από τις απαιτήσεις που έχουν οι γονείς, από την επαφή με τα παιδιά τους, από το πώς αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι το σχολείο.
Για να αποφύγουμε, λοιπόν, τις εντάσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς και να συμπαρασταθούμε στο παιδί μας μπορούμε να ακολουθήσουμε κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές:
Εξηγούμε στο παιδί ότι είμαστε σίγουροι για τις δυνατότητές του, πιστεύουμε σε εκείνο και το διαβεβαιώνουμε για την άνευ όρων αγάπη μας.
Δίνουμε στο παιδί κίνητρα για να μελετά και το ενθαρρύνουμε να μην τα παρατά στην πρώτη δυσκολία.
Το βοηθάμε να οργανώσει το χρόνο του και το πρόγραμμά του. Πολλά παιδιά δυσκολεύονται να οργανωθούν με αποτέλεσμα να μοιάζει σαν να τεμπελιάζουν ή να αδιαφορούν, ενώ μπορεί απλά να μην ξέρουν από πού να αρχίσουν.
Δε συγκρίνουμε ποτέ το παιδί μας με άλλα παιδιά.
Δεν το προσβάλλουμε και δεν το απαξιώνουμε ποτέ.
Αναγνωρίζουμε τα ταλέντα του παιδιού μας και τα υποστηρίζουμε ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες.
Είμαστε πάντα σε επαφή με τους εκπαιδευτικούς.
Είμαστε σε εγρήγορση για τυχόν αλλαγές στην απόδοση και στη συμπεριφορά του παιδιού. Μπορεί να συμβαίνει κάτι στη ζωή του που το δυσκολεύει.
Ενθαρρύνουμε το παιδί μας να είναι ο εαυτός του. Να ξέρει να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να σέβεται τη διαφορετικότητα, καθώς και να ενημερώνει τους δασκάλους του αν αντιληφθεί ότι κάποιο παιδί χρειάζεται βοήθεια.
Θέτουμε τους κανόνες μας με ελαστικότητα, εξήγηση και διάλογο.
Ας θυμόμαστε πάντα πως είναι παιδιά και ας έχουμε στο μυαλό μας πώς ήμασταν εμείς ως μαθητές. Ας μην επαναλαμβάνουμε πράγματα και συμπεριφορές που ως παιδιά μας είχαν πληγώσει.
Μάθετε ΠερισσότεραΤραυματική μνήμη: πώς διαγράφεται
Τραυματική μνήμη διαθέτουμε όλοι μας τουλάχιστον μία, ενσωματωμένη στον εγκέφαλό μας. Δυνατές αναμνήσεις από γεγονότα μπορούν να μας σημαδεύσουν, όπως ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, ένας βιασμός, μια φυσική καταστροφή, μια βίαιη συμπεριφορά ενός γονέα ή ενός συζύγου, μια σοβαρή περιπέτεια υγείας, μια εμπειρία πολέμου ή μια βίαιη επίθεση.
Εμπειρίες τέτοιου τύπου μπορούν να μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας. Αυτό δε συνεπάγεται απαραίτητα ότι οι αναμνήσεις αυτές θα μας δημιουργήσουν ψυχικά τραύματα. Ενδέχεται όμως να μας προκαλέσουν προβλήματα, τα οποία σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθούν εξουθενωτικά.
Τα άτομα με μετατραυματικό στρες μπορούν να γίνουν υπερευαίσθητα, με νεύρα διαρκώς “τεντωμένα” και σε μια μόνιμη κατάσταση υψηλού συναγερμού. Οι άσχημες εμπειρίες μπορεί να επανέρχονται συχνά απροειδοποίητα ως εφιάλτες, προκαλώντας φόβο και έντονο άγχος και βέβαια μπορεί να καταστρέφουν τον ύπνο μας.
Υπάρχουν απλές, αλλά αποτελεσματικές, μέθοδοι με τις οποίες μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε και να διαγράψουμε τα τραυματικά συναισθήματά μας και να αισθανθούμε πραγματική ανακούφιση. Αρκετοί άνθρωποι μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους. Για κάποια άτομα που τους είναι πιο δύσκολο μπορούν να το πετύχουν με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου.
Πώς επουλώνεται μια τραυματική μνήμη
Οι τελευταίες εξελίξεις της νευροεπιστήμης προσφέρουν μια απλή, αλλά αποτελεσματική, μέθοδο για την αλλαγή της καλωδίωσης του εγκεφάλου από τα αρνητικά συναισθήματα που συνδέονται με την τραυματική ανάμνηση, στα θετικά συναισθήματα που σχετίζονται με την υγεία και την ευεξία. Πρόκειται για μια διαδικασία τεσσάρων βημάτων που παρουσιάζεται παρακάτω:
- Παρατηρούμε μια θετική εμπειρία. Στο βήμα αυτό, παρατηρούμε μια θετική εμπειρία που είναι ήδη παρούσα στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο της ευαισθητοποίησης μας.
- Εμπλουτίζουμε τη θετική εμπειρία. Πολύ συχνά ξοδεύουμε λεπτά, ώρες ίσως και ημέρες να σκεφτόμαστε μια αρνητική εμπειρία. Χρειάζεται να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο και να εμβαθύνουμε στη θετική εμπειρία την οποία έχουμε. Έτσι ανοίγουμε τον εαυτό μας στα συναισθήματα στήριξης που έχουμε στη ζωή μας. Δημιουργούμε από μόνοι μας μια θετική μνήμη και την εμπλουτίζουμε. Γεμίζουμε το εσωτερικό της συνείδησής μας με 10-20’’ θετικής μνήμης.
- Απορροφάμε τη θετική εμπειρία. Είναι η φάση, στην οποία η θετική μνήμη που έχουμε γεμίσει τη σκέψη και τη συνείδησή μας γίνεται ένα με τον εγκέφαλο μας και με όλα τα μέρη της ύπαρξής μας.
- Σύνδεση θετικών και αρνητικών υλικών. Δεν θέλουμε να επηρεαστούμε από τις αρνητικές εμπειρίες, αλλά να τις εμπλουτίσουμε με τις θετικές μας σκέψεις. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια θετική ιδεατή εικόνα ενός κήπου και να φανταστούμε να φυτεύουμε όμορφα λουλούδια. Ξέρουμε πού βρίσκονται τα ζιζάνια όταν φυτεύουμε και μπορούμε να τα τραβήξουμε έξω ώστε να υπάρξει χώρος για να αναπτυχθούν τα λουλούδια.
Αν δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε όσα μας δυσκολεύουν μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας. Το να ζητάμε βοήθεια δε σημαίνει ότι είμαστε αδύναμοι και ανίκανοι να κάνουμε καλά τον εαυτό μας. Σημαίνει ότι επιθυμούμε πραγματικά να γίνουμε καλά.
Ακόμη και αν έχουμε προσπαθήσει να ζητήσουμε βοήθεια και δεν έχουμε δει γρήγορα αποτελέσματα χρειάζεται να έχουμε υπομονή. Το τραύμα χρειάζεται τον κατάλληλο χρόνο για να επουλωθεί. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι αξίζουμε να είμαστε καλά.
Πηγή: www.goodtherapy.org
Μάθετε Περισσότερα